Surat asmayı, kaşlarımızı çatmayı, bağırıp çağırmayı, stres yapmayı, ön yargılı olmayı, hüzünlenmeyi, eleştirmeyi, hep kötü ihtimalleri beklemeyi alışkanlık haline getirmişiz, iyimserlikleri rafa kaldırmış, dolaplara saklamışız...
Asık suratla yaşamayı tercih ediyoruz, basit bir gülümsemeyi kendimize ve çevremizdekilere çok görüyoruz...
Geçmişle ilgili olarak, aklımıza hep yaşanan kötü şeyleri getiriyoruz... Yaşanan güzellikler nedense aklımıza pek gelmiyor.....
Olumsuzluk üretilen meclisleri terk edip kalkmak yerine, orada oturup onları dinlemeyi tercih ediyoruz...
Hep oturuyoruz...
Hep daracık evlere ve ofislere sıkışmış kalmışız.
Tatil gününde AVM lere gidiyoruz. Aklımıza doğaya çıkmak, bir akşam yürüyüşü yapmak nedense pek gelmiyor.
Birilerinin evine gittiğimizde kendi evimizle onun evini karşılaştırıyoruz.
Ne güzel bak gezmeye gelmişsin, anın tadını çıkarıp stresini atsana... Hayır... Kendi evimizdeki eksiklikler kafamıza takılıyor... Evimizdeki FAZLALIKLARI nedense kafaya takmıyoruz... 🤔 |