Ömer Doğru
Aile Danışmanı & İletişim Uzmanı
Benim Annem  Ezandan önce uyanırdı annem.!
Kadın dediğin güneş üstüne doğmadan uyanmalıydı çünkü öyle görmüştü anasından.
Bereketi kaçarmış evin,rızkı kesilirmiş adamın,
Öyle derdi hep.
Çatlamış dudaklarından dualar süzülürdü sabahın soğuğunda,engin,mutevekkil ve umutla.
Buz tutardı yazmasındaki oyalar Erzurumun o dondurucu soğuk kışlarında…
Elleri hamur kokardı her daim.
Sanki annem demek hamur demekti.pişi,hıngel,kete,lavaş ve daha neler...
Elinde kuruyan hamurları bile ziyan etmez, ovalayip karınca yuvalarına serpiştirirdi.''Merhamet etmeyene merhamet edilmez'' derdi
Her şeye yeterdi annem,her yana koşar durmak bilmeyen bir enerjisi ,yorulmak bilmeyen bir bünyesi vardı!
Çünkü Anne demek yetmek demekti.
Anne demek soğandan aş,ottan türlü,undan helva ekmekten kete yapmak demekti .
Ağrıyan yerlerini susturur, çatlayan ellerine yağ surerdi, acısını göğsünü bastırırdı işine devam ederdi.Bazen için için ağlardı ancak sebebini hiç kimse bnilemezdi sebebi koca bir HİÇ deyip omuz silkerdi.
İşi gücü emeği, ocakta yemeği vardı onun.
Bir ıhlamurla geçiştirdigi soğuk algınlığı,soğandan merhem hamurdan sargı yapardı yaralara,bir evlat gülümsemesiyle unuttuğu gönül dalgınlığı vardı.
Akşam olunca evinin perdesini kapatmaya alışkın elleri, bir de her sabah sulamayı farz edindiği çiçekleri vardı.
Komşusu hasta olduğunda bir tas çorba,gelin hamile olunca evde pişen her ne varsa paylaşılırdı.Çünkü komşuluk diye bir anlayış vardı kardeşlikten öte...
Kimse öksüz değildi o varken, kimse sahipsiz değildi. Çünkü anne demek sahip demekti yoldan geçen yolcuya,sokakta oynayan çocuğa ve yol yürüyen insanlara bir bardak soğuk ayrandı annem…
Ezandan önce uyanırdı annem.
Güneşi kucağına alır, yorganımızın içine saklardı.
Kınalı ellerinde kireç tutan parmakları vardı, çıtırtıları beyaz bir gece gibi kalbime batardı.
Yorgunluk gözlerinden damlardı, çünkü anne demek yorulmak demekti.
Çünkü anne demek ömrünü bağışlamak demekti ''korolim,ben ölim,kurbanın olim…..
Durmak dinlenmek bilmeyen azmi, Pesetme niyeti olmayan bir savaşçı ruhu vardı. En çetrefilli meseleleri kaş çatma hamlesyile durdurur ve tereyağından kıl çeker gibi çözer ve uzlaştırırdı küslükleri.
O bizim huzurunuz o bizim ulaşmak için sabırsızlıkla bitmesini beklediğimiz yolumuzun sonundaki cennetimiz o bizim umudumuzdu.
Yollar uzadı yolcular düştüler vaha
Yollar tükendi YOLCULAR yürüdü Allaha
Şimdi yollar çıkmazda umutlar suya düştü heryer karanlık evimizde matem gönlümüzde matem köy harabeye döndü,evlatlar yetim,yetimler kimsesiz kaldı Mekanın Cennet Olsun Özlenen Muhteşem Kadın.
İşte bu benim annem ,
Rabbim tüm anne babalarımıza ömur versin ,ölenlere de rahmet eylesin mekanları cennet olsun
Yrd.DOÇ.DR.Ömer DOĞRU
|
|
459 kez okundu
YorumlarHenüz yorum yapılmamış. İlk yorumu yapmak için tıklayın |